Bir Adam Vardı — Öykü’nün Günlügü

Seneler önceydi. Bir adam vardı, deliler gibi aşık olduğum. Gözümden sakınıp, kıskandığım… Yaşım küçüktü o zamanlar. Öyle böyle değil, onu gördüğümde dilim tutulur, yüzüne dahi bakamazdım. O öylesine güzel ve öylesine erişilmezdi ki benim için. Artık pek sabır gösteremiyorum karşı cinse.
Aşk, büyülü bir çekim. Ama sevgi, sonsuzluk gibi bir şey benim için…
Çoğu zaman üzerini örtemiyorum geçmişin. Sanırım ben, eski zaman kadınlarını andıran bu hallerimi daha çok seviyorum. Şimdi ki aşkları anlayamıyorum da zaten. Geceyi bir anda silip, sabah oldu diyemiyorum. Yarım yamalak yaşanan, sözde adı aşk, saygısız ilişkileri sevemiyorum. Sevdadan dem vurup, hayatı karşısındakine zindan edenler, benim sevgi anlayışımla bağdaşmıyor. Her şeyin üzerini kapatıp hiç bir şey olmamış gibi davranamıyorum ben.
Çok sevdiğim bir arkadaşım, bütün fotoğraflarında gözlerinde hüzün var demişti. Tebessüm edip geçiştirmiştim. Belki de yıllar öncesinin, o çocuksu masumiyetinden geriye kalandı gözlerim. O zaman diyememiştim. Ama bunu artık açık yüreklilikle itiraf edebiliyorum kendime. Ve benim bildiğim Aşk, sanırım sadece kendi içimde şekillendirip, büyüttüğüm o eski zamanlarda kalmış…